رقص در هند نه تنها برای ایجاد هیجان و لذت آنی نیست بلکه برای هدفی والاتر یعنی توضیح و تشریح حماسه های بزرگ هند مثل: ماهابهارت و رامایانا ایجاد شده اند و هم چنین رقص در هند نوعی از عبادت و ستایش می باشد . رقص های هندی ، دنس دراما هستند یعنی روایتگر یک داستانی هستند و لایه های بسیاری دارند برای انتقال عمیق احساسات و معانی به مخاطب.

لازم به ذکر است که پایه تمامی رقص های کلاسیک هندی، حرکات  یوگا می باشد. بهتر است بدانیم که در هند رقص و موسیقی ریشه آسمانی و الهی دارد. داستانی که در بسیاری کتب مذهبی هندوان ذکر شده است، نشان دهنده این امر می باشد بدین مضمون که  زمانی که جهان از ظلم و جنایت پر شده بود و برهما خدای آفریینده در دین هندو رقص و موسیقی را آفرید تا روح مردم را تطهیر کند و تلطیف کند و آنان را از بدی و شرارت بازدارد. او حکیم بهارت مونی را مامور کرد که کتاب ناتیا شاسترا را بنویسد برای آموزش رقص و نمایش تا مردم آن را فرا گرفته و به آن عمل کنند. این کتاب میشود اولین و قدیمی ترین متن موجود دربارهٔ رقص و نمایش. ناتیا شاسترا که بهش ودای پنجم می گویند. حدودا ۲۵۰۰ سال پیش نوشته شد. این کتاب می شود منبع اصلی تکنیک ها و زیبایی شناسی در هنر رقص و اجرا در هندوستان تا به امروز در تمام ۸ فرم کلاسیک  رقص های هندوستان که شامل می
شود از
Bharatanatyam، Kathak , Kuchipudi، Odissi، Kathakali , Satriya , Manipuri و Mohiniyattam .